Speakeasies waren mysterieuze en verboden bars die tijdens de Drooglegging in de Verenigde Staten (1920-1933) floreerden, een tijd waarin alcohol volledig verboden was. Deze geheime plekken bevonden zich achter schijnbaar onschuldige voorgevels: een kapperszaak, een apotheek of een ogenschijnlijk verlaten magazijn. Om binnen te komen, had je meer nodig dan geld – je moest het geheime wachtwoord kennen. Dit maakte elke speakeasy als een exclusieve club waar je jezelf even kon onderdompelen in een wereld van avontuur en spanning.
Binnen de muren van een speakeasy veranderde de sfeer drastisch. Jazzbands zoals die van Duke Ellington en Louis Armstrong vulden de lucht met opzwepende klanken, terwijl de geur van illegaal gestookte whisky zich door de ruimte verspreidde. Deze bars waren niet alleen een toevluchtsoord voor de dorstigen, maar ook plekken van culturele revolutie. In speakeasies mengden mensen van verschillende rassen, klassen en achtergronden zich op een manier die in het gewone, wettige leven ongebruikelijk was.
Het betreden van een speakeasy had altijd een element van gevaar. De dreiging van politie-invallen hing voortdurend in de lucht, maar dat maakte de ervaring des te opwindender. Voor velen stond het bezoek aan een speakeasy symbool voor een stille rebellie tegen de autoriteiten, een kans om te genieten van verboden pleziertjes in een wereld die hen dat ontnam.